อิเหนา : ประสันตาเกิดวิวาทกับพวกทหารของระตูบุศสิหนา (๓๕)

ประสันตาเกิดวิวาทกับพวกทหารของระตูบุศสิหนา
๏ บัดนั้น	พวกทหารครั้นเห็นก็ร้องว่า
อ้ายนี่บ่าวใครไปไหนมา	กิริยากรีดกรายเหมือนเจ้าชู้
ไม่รู้หรือว่าพลับพลาชัย	ระตูภูวไนยเสด็จอยู่
ยิ่งว่ายังขืนยืนดู	บ้างจะไสคอขู่สำทับ
บ้างโบกมือบ้างถือดินทิ้ง	ก่งกระสุนขึ้นยิงแล้วร้องขับ*
บ้างว่าน่าถองเสียให้ยับ	บ้างว่าจะจับเอาตัวดี ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	ประสันตาไม่ท้อถอยหนี
จึ่งว่ากูเป็นชาวพนาลี	นายชื่อปันหยีชาญชัย
อันจารีตนิสัยชาวป่า	จะรู้จักท้าวพระยาก็หาไม่
ถึงจะห้ามมิให้เข้าไป	เหตุใดไม่บอกแต่ดีมา
นี่หรือพลับพลาของระตู	แต่ชุมนุมนายกูก็ใหญ่กว่า
มึงอย่าเย่อหยิ่งหยาบช้า	ถึงเป็นชาวป่าไม่กลัวใคร ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	พวกทหารได้ฟังก็มันไส้
จึ่งร้องว่าฮ้าเฮ้ยไอ้โจรไพร	บังอาจใจขึ้นเสียงเถียงอึง
ว่าไม่รู้กูก็บอกออกให้*	ทำไมมากลับโกรธขึ้ง
โอหังอวดกล้าหน้ามึง	ถองเล่นคนละตึงก็เหลือตาย
มึงมาเท่านี้สี่ห้าคน	ไม่ครือมือพวกพลทั้งหลาย
แม้นรักตัวกลัวชีวิตวอดวาย	อย่าหยาบช้าท้าทายเร่งหนีไป ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	ประสันตาแค้นขัดอัชฌาสัย*
จึงร้องตอบไปพลันทันใด	มึงจะมาขู่ใครไอ้เช่นนี้
ถึงกูน้อยตัวไม่กลัวเกรง	จะต่อสู้กับเองไม่ถอยหนี
หน้าไหนใครเหวยว่ากล้าดี	ให้มึงขี่คอแข่งกันเข้ามา ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	โยธีท้าวบุศสิหนา
ได้ฟังถ้อยคำก็โกรธา	จึ่งกรูออกมาทันใด
บ้างฉวยได้ไม้พลองตระบองสั้น	สกัดหน้าดากันเข้าล้อมไล่
บ้างกำหมัดขัดเขมรเข้าไป	หมายใจจะจับเอาตัว ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	ประสันตาชาญชัยมิใช่ชั่ว
กับบ่าวห้าวหาญไม่เกรงกลัว	ระวังตัวหลีกหลบรบพลาง
แต่ละคนเข้มขัดสันทัด	รับรองป้องปัดไม่ขัดขวาง
แกว่งอาวุธเงื้อง่าเป็นท่าทาง	ล่อไว้ให้ห่างไม่เข้าชิด
เหล่าทหารหักโหมโถมเข้ามา	ประสันตาต่อแย้งแทงด้วยกริช
พลระตูแตกตายวายชีวิต*	ได้ทีไล่ประชิดติดพัน ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ
๏ แต่บ่าวบาดเจ็บสองคน	ทานทนทรหดอดกลั้น
เช็ดเลือดเดือดแค้นขบฟัน	หุนหันโมโหโกรธา
พลางร้องว่าท้าทายเยาะเย้ย	เหวยเหวยพวกประตูที่อวดกล้า
ถ้าดีให้เจ้ามึงตามมา	จะให้นายกูฆ่าเสียบัดนี้
ว่าแล้วรีบพลากันคลาไคล	ไม่ตรงไปพลับพลาปันหยี
เข้าแอบซุ่มซ่อนอยู่ดูท่วงที	จะฟังเหตุร้ายดีให้รู้มา ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	ระตูผู้ผ่านบุศสิหนา
ได้ยินเสียงอื้ออึงถึงพลับพลา*	ขัดใจไคลคลาออกมาพลัน
เสด็จเหนือแท่นที่นั่งบัลลังก์รัตน์	จึ่งดำรัสตรัสถามกิดาหยัน
ใครวิวาทชกตีกันนี่นันต์	จะกลัวเกรงใจกันก็ไม่มี ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	กิดาหยันบังคมเหนือเกศี
ทูลสนองภูวไนยไปทันที	เมื่อกี้มีพวกโจรไพร
อาจอุกบุกบั่นเข้ามา	ชาวเราร้องว่ามันด่าให้
อวดฝีมือถือตัวไม่กลัวใคร	ทะนงใจเจรจาท้าทาย
ครั้นล้อมไล่จับมันสัประยุทธ์	พวกเราม้วยมุดเป็นมากหลาย
กราบทูลแต่ต้นจรปลาย	บรรยายให้ทราบทุกสิ่งอัน ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ