ประสันตาไปต่อนก
|
|
|
๏ บัดนั้น
|
ประสันตาพี่เลี้ยงคนขยัน
|
นึกจะไปต่อนกเล่นสักวัน
|
หาสำคัญคารมให้สมคิด
|
จึงแต่งตัวตามอย่างชาวป่า
|
โพกพันเกศาผ้าตะบิด
|
คาดตะกรุดลงยันต์กันสรพิษ
|
ถือเสน่าเหน็บกริชกรีดกราย
|
เรียกบ่าวนักเลงนกหกเจ็ดคน
|
รีบร้นแต่งตัวกลัวจะสาย
|
อุ้มเพนียดถือส้าวทั้งบ่าวนาย*
|
ออกจากค่ายเข้าดงพงไพร ฯ
|
ฯ ๖ คำ ฯ เชิด
|
๏ ลดเลี้ยวเที่ยวมาในอารัญ
|
ได้ยินนกเขาขันเสียงใหญ่
|
เปลี่ยนซ้ำทำคารมชอบใจ
|
ก็แฝงไม้หยุดฟังนั่งมอง
|
เห็นนกยกเพนียดขึ้นพาดพุ่ม
|
แอบสุมทุมเมียงหมอบยอบย่อง
|
นกต่อตัวรู้คูคะนอง
|
คารมรบรับรองกันเต็มดี
|
พอนกเถื่อนบินผละประเปรียว
|
ตื่นเหยี่ยวเฉี่ยวฉาบถาบหนี
|
ก็เรียกบ่าวให้ปลดส้าวทันที
|
เลาะพลัดพนาลีตามมา ฯ
|
ฯ ๖ คำ ฯ เชิด
|
๏ พอแลเห็นม้ารถคชพล
|
ผู้คนคับคั่งไปทั้งป่า
|
ให้คิดสงสัยในวิญญาณ์
|
จะเป็นทัพยกมาแต่เมืองใด
|
ชาวเรามาจะเข้าไปฟังดู
|
ดีร้ายให้รู้ยังสงสัย
|
จึงเอาเพนียดนกซุ่มรกไว้
|
แล้วพากันเข้าไปใกล้พลับพลา ฯ
|
ฯ ๔ คำ ฯ เสมอ
|
0 ความคิดเห็น:
Post a Comment