อิเหนา : ประสันตาไปต่อนก (๓๔)

ประสันตาไปต่อนก
๏ บัดนั้น	ประสันตาพี่เลี้ยงคนขยัน
นึกจะไปต่อนกเล่นสักวัน	หาสำคัญคารมให้สมคิด
จึงแต่งตัวตามอย่างชาวป่า	โพกพันเกศาผ้าตะบิด
คาดตะกรุดลงยันต์กันสรพิษ	ถือเสน่าเหน็บกริชกรีดกราย
เรียกบ่าวนักเลงนกหกเจ็ดคน	รีบร้นแต่งตัวกลัวจะสาย
อุ้มเพนียดถือส้าวทั้งบ่าวนาย*	ออกจากค่ายเข้าดงพงไพร ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ เชิด
๏ ลดเลี้ยวเที่ยวมาในอารัญ	ได้ยินนกเขาขันเสียงใหญ่
เปลี่ยนซ้ำทำคารมชอบใจ	ก็แฝงไม้หยุดฟังนั่งมอง
เห็นนกยกเพนียดขึ้นพาดพุ่ม	แอบสุมทุมเมียงหมอบยอบย่อง
นกต่อตัวรู้คูคะนอง	คารมรบรับรองกันเต็มดี
พอนกเถื่อนบินผละประเปรียว	ตื่นเหยี่ยวเฉี่ยวฉาบถาบหนี
ก็เรียกบ่าวให้ปลดส้าวทันที	เลาะพลัดพนาลีตามมา ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ เชิด
๏ พอแลเห็นม้ารถคชพล	ผู้คนคับคั่งไปทั้งป่า
ให้คิดสงสัยในวิญญาณ์	จะเป็นทัพยกมาแต่เมืองใด
ชาวเรามาจะเข้าไปฟังดู	ดีร้ายให้รู้ยังสงสัย
จึงเอาเพนียดนกซุ่มรกไว้	แล้วพากันเข้าไปใกล้พลับพลา ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ เสมอ