อิเหนา : ท้าวหมันหยาให้อิเหนารำกระบี่ (๑๙)

ท้าวหมันหยาให้อิเหนารำกระบี่
๏ เมื่อนั้น	ท้าวหมันหยาปรีดิ์เปรมเกษมสันต์
เห็นอิเหนาเข้ามาบังคมคัล	จึงปราศรัยไปพลันทันที
ได้ยินเขาระบือลือเล่า	ว่าเจ้าชำนาญการกระบี่
ท่าทางทำนองคล่องดี	วันนี้จงรำให้น้าดู
แล้วให้เสนากิดาหยัน	จัดกันขึ้นตีทีละคู่
โล่ดั้งดาบเชลยมลายู	จะได้ดูเล่นเป็นขวัญตา ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	พระโฉมยงองค์อสัญแดหวา
คำนับรับราชบัญชา	แล้วแลดูจินตะหราวาตี
แต่รอรั้งยั้งหยุดอยู่เป็นครู่	ให้คิดอดสูนางโฉมศรี
ยิ้มละไมในพักตร์เป็นท่วงที	ต่อภูมีซ้ำเตือนจึงเคลื่อนคลาย ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	ประสันตาหยิบกระบี่มาถวาย
ค่อยกระซิบทูลว่าพระอย่าอาย	ครั้งนี้ตีหมายเอารางวัล ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมนตรีเฉิดฉัน
ยิ้มพลางทางว่าอย่าเยาะกัน	ดีแต่พูดเช่นนั้นอัตรา
แล้วพยักเรียกระเด่นดาหยันไป*	ต่างองค์บังคมไหว้ท้าวหมันหยา
ลุกขึ้นร่ายรำทำกิริยา	ทรงกระบี่เบื้องขวากรีดกราย
ประเท้าก้าวกระหยับย่างเยื้อง	ชำเลืองนัยนาสอดส่าย
แลสบเนตรนางพลางยิ้มพราย	แล้วประปรายปลายกระบี่ตีกัน ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ กลองแขก
๏ บัดนั้น	ฝ่ายฝูงสุรางค์นางสาวสรรค์
ทั้งเถ้าแก่ชะแม่นางกำนัล	แอบดูอยู่ที่ชั้นชาลา
บ้างนิยมชมระเด่นมนตรี	รำกระบี่น่ารักนักหนา
บุญตัวได้เห็นเป็นขวัญตา	งามดั่งเทวาสุราลัย
ลางนางนั่งชิดสะกิดเพื่อน	แย้มเยื้อนพูดจาอัชฌาสัย
ดูทีทำนองภูวไนย	จะมีที่ต้องใจสักสิ่งอัน
บ้างว่าข้าเห็นเป็นแยบคาย	นัยนาสอดส่ายคมสัน
บ้างซุบซิบกระหยิบตากัน	นางกำนัลลอบดูพระภูธร ฯ
ฯ ๘ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	ระเด่นจินตะหราดวงสมร
เมียงมองอยู่ที่ช่องบัญชร	บังอรแลลอดสอดตา
ครั้นสบเนตรเชษฐาทีไร	อรไทสะเทินเมินหน้า
เสหยอกบาหยันด้วยมารยา	ชายตาแย้มยิ้มพริ้มไป ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	พระสุริย์วงศ์เทวาอัชฌาสัย
ผันผัดปัดป้องว่องไว	ถ้อยทีหนีไล่ไปมา
ครั้นระเด่นดาหยันเสียที*	ภูมีตีต้องหัตถา
บรรดาพี่เลี้ยงแลเสนา	ก็สรวลเสเฮฮาขึ้นพร้อมกัน ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	ประสันตาแสนกลคนขยัน*
คลานเข้าไปรับกระบี่พลัน	อภิวันท์แล้วกระซิบทูลพลาง
ข้าเห็นพระองค์ทรงกระบี่	ท่าทีเคล่าคล่องทั้งสองอย่าง
ไหนจะกรายร่ายรำทำท่าทาง	ไหนจะดูอยู่ข้างบัญชรชัย*
แต่ส่ายสอดทอดพระเนตรอยู่อย่างนี้	ยังทรงตีมีชัยชำนะได้
ชอบเอาของที่ต้องพระหฤทัย	มารางวัลภูวไนยจะสมควร ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมนตรีแย้มสรวล
จึงตรัสว่าอย่าเย้าเฝ้ากวน*	ดีแต่ชวนพูดเล่นเช่นนั้น ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	พระผู้ผ่านกรุงไกรไอศวรรย์
ตรัสชมอิเหนากุเรปัน	การกระบี่ดีครันขยันนัก
ไม่มีใครเป็นคู่สู้ได้	ทั้งในแดนชวาอาณาจักร
สมเป็นวงศาสุรารักษ์	ยศศักดิ์ประเสริฐเลิศชายฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมนตรีเรืองฉาย
ให้เสนาพี่เลี้ยงตัวนาย	รำถวายทีละคู่สู้กัน ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	พี่เลี้ยงเสนากิดาหยัน
รับสั่งแล้วบงคมคัล	ก็จัดคู่สู้กันทันใด ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ กลองแขก
๏ เมื่อนั้น	ท้าวหมันหยายิ้มย่องผ่องใส
ทอดพระเนตรอยู่บนบัญชรชัย	แสนสำราญพระหฤทัยพระทรงธรรม์
จึงสั่งให้เอาของมาประทาน	ทวยหาญเสนากิดาหยัน
ทั้งเงินทองเสื้อผ้าแพรพรรณ	รางวัลให้ทั่วทุกตัวคน
อันองค์ระเด่นมนตรี	ให้จัดของดีดีเครื่องต้น
ธำมรงค์มงกุฎกุณฑล	สร้อยสนสังวาลแววไว
อันระเด่นดาหยันวงศา	เอาชฎาเดินหนมาให้
ทั้งทองกรพาหุรัดตรัสไตร	เร่งไปเอามาบัดนี้ ฯ
ฯ ๘ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	เสนารับสั่งใส่เกศี
อภิวันท์แล้ววิ่งเป็นสิงคลี	ออกมาสั่งดังมีบัญชาการ
คลังวิเศษภูษามาลา	ก็ขนของเข้ามายังหน้าฉาน
กราบถวายบังคมก้มกราน	แล้วเอาของมาประทานทันใด ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ เจรจา
๏ เมื่อนั้น	ระตูหมันหยาเป็นใหญ่
เสร็จสรรพก็หับบัญชรชัย	เข้าในปราสาทแก้วแพรวพรรณ ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เสมอ
๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมนตรีเฉิดฉัน
เสด็จทรงอัสดรจรจรัล	กลับไปประเสบันอากง ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด
๏ ครั้นถึงลงจากม้าที่นั่ง	ให้คลุ้มคลั่งหฤทัยใหลหลง
ไม่ทันจะเปลื้องเครื่องทรง	เสด็จตรงไปที่ไสยา ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ