ท้าวกุเรปันให้หาอิเหนากลับเมือง
|
|
|
๏ เมื่อนั้น
|
พระองค์ทรงพิภพนาถา
|
เห็นต้องระบอบชอบอัชฌา
|
จึงตรัสเรียกยาสาทันที
|
ทรงสั่งให้ร่างราชสาร
|
แจ้งการตามคำประไหมสุหรี
|
ให้ลูกยากลับมาธานี
|
แต่ในเจ็ดราตรีอย่านอนใจ
ฯ
|
ฯ ๔ คำ ฯ
|
๏ บัดนั้น
|
ยาสารับสั่งบังคมไหว้
|
ออกมาศาลาลูกขุนใน
|
เร่งให้เขียนราชสารา
|
ครั้นเสร็จจึงสั่งเสนี
|
จงถือสารศรีไปหมันหยา
|
ทูลเชิญเสด็จพระลูกยา
|
ให้กลับมาอย่านานเป็นการร้อน
ฯ
|
ฯ ๔ คำ ฯ
|
๏ บัดนั้น
|
เสนาคำนับรับอักษร
|
อำลามาขึ้นอัสดร
|
ออกจากพระนครรีบไป
ฯ
|
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด
|
๏ ครั้นถึงหมันหยาไม่หยุดยั้ง
|
ตรงไปติกาหรังที่อาศัย
|
เข้าหาพี่เลี้ยงภูวไนย
|
เอาสาราส่งให้ทันที
ฯ
|
ฯ ๒ คำ ฯ
|
๏ บัดนั้น
|
จึงพระพี่เลี้ยงทั้งสี่
|
ซักไซ้ได้ความตามคดี
|
แล้วเข้าไปในที่ไสยา
ฯ
|
ฯ ๒ คำ ฯ เสมอ
|
๏ จึงบังคมทูลแถลงแจ้งเหตุ
|
ว่าพระปิตุเรศนาถา
|
ให้เสนีถือหนังสือมา
|
แล้วถวายสาราภูวไนย
ฯ
|
ฯ ๒ คำ ฯ
|
๏ เมื่อนั้น
|
ระเด่นหม่นตรีศรีใส
|
ฟังข่าวผ่าวร้อนหฤทัย
|
จำใจคลี่สารออกอ่านพลัน
ฯ
|
ฯ ๒ คำ ฯ
|
ช้า
|
|
๏ ในสารานั้นว่าพระมารดร*
|
ให้อาวรณ์วิโยคโศกศัลย์
|
แต่คอยคอยลูกยาเห็นช้าพลัน
|
ด้วยครรภ์นั้นถ้วนทสมาสตรา
|
เห็นอาการเจ็บจวนอยู่เนืองนิตย์
|
ให้หนักจิตที่จะคลอดโอรสา
|
เกลือกจะอันตรายวายชีวา
|
ไหนเลยลูกยาจะเห็นใจ
|
จงเร่งกลับมายังธานี
|
แต่ในเจ็ดราตรีให้จงได้
|
แม้นช้ากว่าที่กำหนดไว้
|
ถึงจะมาก็ไม่ต้องการ
ฯ
|
ฯ ๖ คำ ฯ
|
๏ ครั้นอ่านเสร็จสิ้นในอักษร
|
เร่าร้อนหฤทัยดังไฟผลาญ
|
ให้อาลัยที่จะไกลเยาวมาลย์
|
จะเบือนบิดคิดอ่านเห็นสุดที
|
จะไปทูลลาสองประหมัน
|
กลับไปกุเรปันกรุงศรี
|
คิดแล้วมาทรงพาชี
|
จรลีเข้ายังวังใน
ฯ
|
ฯ ๔ คำ ฯ เชิด
|
0 ความคิดเห็น:
Post a Comment