อิเหนา : ท้าวกุเรปันให้หาอิเหนากลับเมือง (๒๒)

ท้าวกุเรปันให้หาอิเหนากลับเมือง
๏ เมื่อนั้น	พระองค์ทรงพิภพนาถา
เห็นต้องระบอบชอบอัชฌา	จึงตรัสเรียกยาสาทันที
ทรงสั่งให้ร่างราชสาร	แจ้งการตามคำประไหมสุหรี
ให้ลูกยากลับมาธานี	แต่ในเจ็ดราตรีอย่านอนใจ ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	ยาสารับสั่งบังคมไหว้
ออกมาศาลาลูกขุนใน	เร่งให้เขียนราชสารา
ครั้นเสร็จจึงสั่งเสนี	จงถือสารศรีไปหมันหยา
ทูลเชิญเสด็จพระลูกยา	ให้กลับมาอย่านานเป็นการร้อน ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	เสนาคำนับรับอักษร
อำลามาขึ้นอัสดร	ออกจากพระนครรีบไป ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด
๏ ครั้นถึงหมันหยาไม่หยุดยั้ง	ตรงไปติกาหรังที่อาศัย
เข้าหาพี่เลี้ยงภูวไนย	เอาสาราส่งให้ทันที ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	จึงพระพี่เลี้ยงทั้งสี่
ซักไซ้ได้ความตามคดี	แล้วเข้าไปในที่ไสยา ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เสมอ
๏ จึงบังคมทูลแถลงแจ้งเหตุ	ว่าพระปิตุเรศนาถา
ให้เสนีถือหนังสือมา	แล้วถวายสาราภูวไนย ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	ระเด่นหม่นตรีศรีใส
ฟังข่าวผ่าวร้อนหฤทัย	จำใจคลี่สารออกอ่านพลัน ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
ช้า
๏ ในสารานั้นว่าพระมารดร*	ให้อาวรณ์วิโยคโศกศัลย์
แต่คอยคอยลูกยาเห็นช้าพลัน	ด้วยครรภ์นั้นถ้วนทสมาสตรา
เห็นอาการเจ็บจวนอยู่เนืองนิตย์	ให้หนักจิตที่จะคลอดโอรสา
เกลือกจะอันตรายวายชีวา	ไหนเลยลูกยาจะเห็นใจ
จงเร่งกลับมายังธานี	แต่ในเจ็ดราตรีให้จงได้
แม้นช้ากว่าที่กำหนดไว้	ถึงจะมาก็ไม่ต้องการ ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ
๏ ครั้นอ่านเสร็จสิ้นในอักษร	เร่าร้อนหฤทัยดังไฟผลาญ
ให้อาลัยที่จะไกลเยาวมาลย์	จะเบือนบิดคิดอ่านเห็นสุดที
จะไปทูลลาสองประหมัน	กลับไปกุเรปันกรุงศรี
คิดแล้วมาทรงพาชี	จรลีเข้ายังวังใน ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ เชิด