ระตูสี่เมืองขอขึ้นต่ออิเหนา (๔๖)

ระตูสี่เมืองขอขึ้นต่ออิเหนา
ช้า
๏ มาจะกล่าวบทไป	ถึงระตูตันหยงบุหรา
ทั้งระตูติหวังหงันราชา	ระตูสันตาหราเรืองชัย
อีกระตูปะกูหวันภูมี	ทั้งสี่ธานีนี้อยู่ใกล้
ริมหนทางที่ปันหยีไป	ต่างประหวั่นพรั่นใจเป็นสุดคิด
ด้วยรู้ข่าวว่าท้าวบุศสิหนา	ออกต้านต่อศักดาก็ดับจิต
สองกษัตริย์เชษฐาระอาฤทธิ์	พร้อมคิดกันถวายบรรณาการ
ยอมยกเยาวราชบุตรี	ให้แก่ปันหยีผู้ห้าวหาญ
ไม่มีผู้ใดใครต้านทาน	เลื่องชื่อลือสะท้านทุกเวียงชัย ฯ
ฯ ๘ คำ ฯ
ร่าย
๏ อันระตูภูธรทั้งสี่	โอรสบุตรีหามีไม่
จึ่งจัดสรรสิ่งของที่ต้องใจ	ม้ารถคชไกรแลโยธา
สร้อยสนสังวาลบานพับเพชร	มงกุฎเก็จแก้วมณีมีค่า
ขนใส่ในหีบแล้วตีตรา	มอบให้แก่เสนานำไป ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	เสนีทั้งสี่กรุงใหญ่
รับราชบัญชาแล้วคลาไคล	ต่างเร่งรีบไปทันที ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด
๏ ครั้นถึงซึ่งตรงเข้าไปหา	ตำมะหงงเสนาบดีศรี
แถลงเล่าเนื้อความตามคดี	ถ้วนถี่เสร็จสิ้นทุกสิ่งอัน ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เจราจา
๏ บัดนั้น	ตำมะหงงปรีดิ์เปรมเกษมสันต์
จึ่งนำเสนีทั้งสี่นั้น*	ไปยังสุวรรณพลับพลาชัย ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เสมอ
๏ ครั้นถึงจึงถวายบังคม	กรานก้มกราบทูลแถลงไข*
บัดนี้ระตูภูวไนย	ทั้งสี่พิชัยธานี
ตั้งจิตเสนหาสามิภักดิ์	จงรักเบื้องบาทบทศรี
ถวายบรรณาการมากมี	ให้เสนีสี่นายนำมา ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
ช้าปี่
๏ เมื่อนั้น	ปันหยีมีจิตหรรษา
จึ่งกล่าวสุนทรวาจา	ปราศรัยเสนาทั้งสี่ไป
ซึ่งระตูผู้ดำรงราชฐาน	ให้เอาบรรณาการนี้มาให้
สามิภักดิ์รักเราชาวไพร	ขอบใจเป็นพันพันทวี ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
ร่าย
๏ แล้วประทานเสื้อผ้าแพรพรรณ	รางวัลเสนาทั้งสี่
ครั้นเสร็จเสด็จจรลี	เข้าสู่ที่สุวรรณพลับพลา ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เสมอ
๏ บัดนั้น	เสนีสี่เมืองหรรษา
ได้ของประทานพระผ่านฟ้า	ต่างขึ้นม้าควบขับกลับไป ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด
๏ เมื่อนั้น	มิสาระปันหยีศรีใส
แต่แรมร้อนผ่อนพักอยู่ในไพร	ก็ได้ถึงห้าวันมา
พระคะนึงถึงสองเยาวมาลย์	แต่มาอยู่ก็นานนักหนา
ยังมิได้รู้จักพักตรา	จะทรงโฉมโสภาสักเพียงไร
คิดจะให้ไปเชิญโฉมเฉลา	มาโลมเล้าพูดจาปราศรัย
ก็เกรงจะขามเขินสะเทินใจ	แต่รัญจวนครวญใคร่อยู่ไปมา ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	พระพี่เลี้ยงสองนางเสนหา
จึ่งทูลทั้งสองพระธิดา	แต่มาอยู่ก็หลายราตี
ยังมิได้ไปเฝ้าบาทบงสุ์	พระโฉมยงองค์มิสาระปันหยี
แม้นเนิ่นนานช้าไปกว่านี้	เห็นทีจะไม่พ้นพระอาญา ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	สองนางเคืองค้อนแล้วค่อนว่า
ปันหยีนี้ชาวอรัญวา	สุริย์วงศ์พงศาไม่แจ้งใจ
จะให้น้องนี้ขึ้นไปเฝ้า	พี่เจ้าเอ๋ยจะไปกระไรได้
จะต้องไหว้โจรป่าพนาลัย	หายใจเป็นพันพันทวี ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	พระพี่เลี้ยงเล้าโลมนางโฉมศรี
ตรัสไยอย่างนั้นนะเทวี	พระชนกชนนีก็บอกมา
อันปันหยีนี้มิใช่ชาวดง	คืออิเหนาสุริย์วงศ์อสัญหยา
ถึงสองทรงฤทธิ์ผู้บิดา	ผ่านฟ้าก็ถวายบังคมคัล
แม้นองค์อรไทมิไปเฝ้า	ถ้าผ่านเกล้าเคืองขุ่นหุนหัน
จะให้ลงอาญาฆ่าฟัน	เมื่อกระนั้นจะคิดประการใด ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ