นางดรสาแบหลาตายตามระตูบุศสิหนา (๔๔)

นางดรสาแบหลาตายตามระตูบุศสิหนา
๏ เมื่อนั้น	วลนางดรสามารศรี
กำสรดโศกศัลย์พันทวี	อัญชลีทั้งสองกษัตรา
แล้วทูลว่าพระองค์ผู้ทรงเดช	จงได้โปรดเกศเกศา
ข้าน้อยขอถวายบังคมลา	ตายตามภัสดาด้วยภักดี
ขอฝากบิตุราชมาตุรงค์	ทั้งประยูรญาติวงศ์ในกรุงศรี
อันศฤงคารของข้าบรรดามี	ถวายไว้ใต้ธุลีบาทา*
ทูลพลางประณตบทเรศ	สองกษัตริย์ทรงเดชเชษฐา
บังคมบรมศพภัสดา	แล้วกัลยาทักษิณเวียนไป ฯ
ฯ ๘ คำ ฯ
ช้า
๏ ครั้นครบคำรบสามรอบ	นบนอบน้อมองค์ลงกราบไหว้
จึ่งชักเอากริชภูวไนย	มาทูลไหว้เหนือเกล้าเมาลี
กันแสงพลางทางสมาลาธิกรณ์	ภูธรได้เคืองบทศรี
ด้วยกายกรรมและวจี	ขออย่ามีเวราผูกพัน
ประการหนึ่งซึ่งข้าสุจริต*	สู้ตายมิได้คิดบิดผัน
เดชะความสัตย์ของข้านั้น	แม้นทรงธรรมจะตกไปแห่งใด*
ขอให้ได้พบสบประสงค์	บำเรอบาทบงสุ์จงได้
ให้ร่วมสุขร่วมทุกข์ร่วมฤทัย	อย่าให้รู้นิราศคลาดคลา ฯ
ฯ ๘ คำ ฯ
ร่าย
๏ ครั้นเสร็จตั้งสัตย์อธิษฐาน	เยาวมาลย์กราบงามสามท่า
เห็นเพลิงพลุ่งรุ่งโรจน์โชตนา	ก็แบหลาโจนเข้าในอัคคี ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ กลองแขก โอด
๏ บัดนั้น	พระพี่เลี้ยงนางนมสาวศรี
เห็นพระราชธิดานารี	สุดสิ้นชีวีวายปราณ
บ้างตีอกตกใจตะลึงหลง	ร่ำรักโฉมยงด้วยสงสาร
ดิ้นโดยโหยไห้อาลัยลาญ	ปิ้มปานจะม้วยชีวา ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ โอด
๏ เมื่อนั้น	สองระตูภูวเรศเชษฐา
ครั้นเสด็จส่งสการอนุชา	ให้ตรวจตราเตรียมพลสกลไกร
๏ พร้อมเสร็จแล้วเสด็จขึ้นทรงรถ	ยกทศโยธาทัพใหญ่
ต่างองค์เศร้าสร้อยละห้อยใจ	เร่งรีบกลับไปยังธานี ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ เชิด
๏ เมื่อนั้น	พระโฉมยงองค์มิสาระปันหยี
เนาในพลับพลาพนาลี	เสนีเฝ้าแหนแน่นนันต์
พระแสนสำราญวิญญาณ์	ตรัสเล่นเจรจาเกษมสันต์
ยกความชอบโยธีทั้งนั้น	ล้วนแข็งขันฟันฝ่าปัจจามิตร
ประสันตาแก้ตัวเต็มประดา	ออกรับหน้าข้าศึกไม่ต้านติด
จนระตูเสียทีสิ้นชีวิต	ประสันตาพ้นผิดไม่บรรลัย
แต่เป็นคนพาลดีข้างขี้เที่ยว	จะยกโทษทีเดียวเห็นไม่ได้
คิดจะทำระกำให้หนำใจ*	พูดอะไรไม่จริงสักสิ่งอัน ฯ
ฯ ๘ คำ ฯ เจรจา
๏ บัดนั้น	ประสันตาแสนกลคนขยัน
เฉยหน้าว่าไปแก่เพื่อนกัน	เมื่อจะต้องโทษทัณฑ์ก็จนใจ
กำลังพระเสาร์เป็นคราวเคราะห์	วิบากกรรรมจำเพาะมาซัดให้
ครั้นมีชัยได้ลาภสิลับไป	ยังนึกเศร้าเสียใจอยู่ไม่วาย
ชอบผิดคิดดูคนละอย่าง	พอเกลื่อนกลบลบล้างกันสูญหาย
วาสนาอาภัพกลับกลาย	ท่านลงร้ายติดตัวพัวพัน
เมื่อถึงทีได้ของต้องพระทัย	จะว่าดีหรือไม่เพราะใครนั่น
ชอบแต่เอาลาภนอกนั้น	มาประทานรางวัลประสันตา ฯ
ฯ ๘ คำ ฯ