Latest News

Tuesday, March 5, 2013

อิเหนา : ท้าวหมันหยาให้ไปยอมยกนางจินตะหราให้ปันหยี (๕๐)

ท้าวหมันหยาให้ไปยอมยกนางจินตะหราให้ปันหยี


     เมื่อนั้น
ท้าวหมันหยาได้ฟังแจ้งแถลงไข
ให้คิดหวาดหวั่นพรั่นพระทัย
จึงดำรัสตรัสไปแก่เสนา
ซึ่งข้าศึกฮึกหาญมาทั้งนี้
ชะรอยเป็นปันหยีโจรป่า
ที่ชาวเมืองเลื่องเล่าลือชา
ว่าฆ่าท้าวบุศสิหนาบรรลัย
ตั้งแต่สองระดับผู้พี่
ก็เกรงกลัวฤทธีไม่ทานได้
อ่อนง้อขอขึ้นแก่โจรไพร
จึงมิได้เดือดร้อนรำคาญเคือง
ฝ่ายระตูอยู่รายทางมา
ล้วนเหล่าท้าวพระยาที่ลือเลื่อง
ไม่ต่อสู้ปันหยีทั้งสี่เมือง
ต่างยอมให้เครื่องบรรณาการ
จำเราจะยกธิดาให้
เกลี่ยไกล่ผูกรักสมัครสมาน
อันจะคิดขึงขังประจัญบาน
ไพร่บ้านพลเมืองจะเคืองแค้น
แล้วตรัสสั่งดะหมังไปสืบดู*
ให้รู้สำคัญจงมั่นแม่น
กองทัพยับยั้งอยู่ปลายแดน
โยธาหนาแน่นสักเพียงไร ฯ
ฯ ๑๒ คำ ฯ

     บัดนั้น
ดะหมังเสนาผู้ใหญ่
รับสั่งบังคมลาคลาไคล
ออกไปจากท้องพระโรงธาร
เรียกหาบ่าวไพร่ที่ใช้ชิด
เลือกล้วนคนสนิทติดลูกหลาน
ขึ้นขี่ม้าเหลืองถูกเครื่องอาน
รีบไปปลายด่านพารา ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ เชิด
     บัดนั้น
หญิงชายชาวเมืองหมันหยา
แจ้งว่าโจรไพรใจหยาบช้า
ยกมาปลายด่านเวียงชัย
ต่างคนหวาดหวั่นครั่นคร้าม
เที่ยวซุบซิบสืบความถามไถ่
ชาวตลาดเล่าลืออื้อไป
ก็ถูกใจคิดกลัวทุกตัวคน
เป็นเหล่าเหล่าเข้าประชุมพูดจา
ปรึกษาหารือกันสับสน
บ้างว่าจะหนีไปให้พ้น
เป็นทำวนด้วยลูกเต้าเหย้าเรือน
บ้างยักย้ายเงินทองของฝัง
มิดชิดปิดบังไม่บอกเพื่อน
หมายที่สำคัญไม่ฟั่นเฟือน
กลบเกลื่อนเกลี่ยไกล่ไว้ใต้ดิน
บ้างแก้ปะวะหล่ำกำไล
ที่แต่งใส่ลูกหลานออกเสียสิ้น
ทุกข์ร้อนไม่เป็นนอนเป็นกิน
แต่เฝ้าผินหน้าปรับทุกข์กัน
พวกผู้หญิงสาวสาวเหล่าแม่หม้าย
ก็วุ่นวายหวาดผิดคิดพรั่น
จะมีผัวกลัวว่าจะไม่ทัน
พูดกันว่าจะบวชเป็นชี
ลางคนบนบานศาลกล่าว
ให้ยายท้าวคนทรงลงผี
สงสัยไต่ถามถึงธานี
เหตุการณ์ครั้งนี้ดีหรือร้าย
บ้างเข้าไม้นาวายาเยียว
ทำเหมือนจะไปเที่ยวค้าขาย
รู้กันแต่ลูกเมียแม่ยาย
ข้าวของถ่อพายก็เตรียมไว้
ลางชายได้คู่พึ่งสู่ขอ
เข้าหออยู่ด้วยกันใหม่ใหม่
พิศดูหน้าเสียแล้วเสียใจ
จะพลัดพรากอย่างไรก็ไม่รู้
อันชาวพาราประชาชน
ต่างคนคิดจะหนีไม่มีสู้
ที่ผู้ใหญ่ได้สติดำริดู
ยังนั่งอยู่คอยฟังดะหมังมา ฯ
ฯ ๒๐ คำ ฯ
     ช้าปี่

     เมื่อนั้น
พระทรงโฉมประโลมเสนหา
สถิตยังสุวรรณพลับพลา
พอเวลาแดดร่มลมชาย
จึงชำระสระสรงทรงเครื่อง*
อร่ามเรืองเนาวรัตน์จำรัสฉาย
กุมกริชยุรยาตรนาดกราย
ผันผายออกหน้าพลับพลาชัย ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ เสมอ
     ๏ ให้ระเด่นสังคามาระตา
กับพี่เลี้ยงเสนาน้อยใหญ่
รำทวนบนหลังอาชาไนย
ศึกษาสอนไว้ให้ชำนาญ
อันเหล่าโยธากิดาหยัน
หัดกันคนละวงตรงหน้าฉาน
เป็นคู่คู่สู้กันประจัญบาน
อลหม่านมี่อึงคะนึงไป ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ เชิด
     ๏ บัดนั้น
ประสันตาผู้มีอัชฌาสัย
เที่ยวเล่นในป่าพนาลัย
แสวงหาต้นไม้ดังจินดา
เห็นตะขบข่อยมะขามสามต้น
เอนชายชอบกลหนักหนา
คนเดียวจะขุดสุดปัญญา
หมายตาไว้แล้วก็กลับไป ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ เชิด
     ๏ พอพบดะหมังมนตรี
ยินดีลงนั่งยกมือไหว้
แล้วถามว่าสายัณห์ลงไรไร
ลุงมาทำไมในป่านี้ ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
     ๏ บัดนั้น
ดะหมังมีใจเกษมศรี
จึงแถลงเล่าความตามมี
แล้วพากันจรลีรีบมา ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด
no image
  • Blogger Comments
  • Facebook Comments

0 ความคิดเห็น:

Post a Comment

Top